Η κ. Ελένη Διδασκάλου, όταν την ερώτησα για το αν η ομοφυλοφιλία ανήκει στις διαστροφές ή είναι ζήτημα ελεύθερης επιλογής, κόμπιασε ελαφρώς και μετά ζύγιασε αρκετήν ώρα το τι θα πει και πως θα το πει..…
«Ξεκαθαρίζω ευθύς εξαρχής, ότι δεν είμαι υπέρ της ομοφυλοφιλίας και δεν θα ήθελα ο γιός μου, ο άντρας μου, ο πατέρας μου να ήταν ομοφυλόφιλοι.
Απο την άλλη πρέπει να σου πω, ότι βαρέθηκα και τα κουτσαβάκια που πουλάνε τον ανδρισμό τους και νομίζουν ότι μπορούν να επιβληθούν μονο και μόνο επειδή εχουν αντρικο μόριο. Για μένα, άντρας δεν γεννιέσαι, αντρας γίνεσαι. Ισως λοιπόν καποιοι ομοφυλόφιλοι να είναι πολύ πιο άντρες απο κάποιους σαχλόμαγκες.
Το τι κάνει κάποιος στην προσωπική, σεξουαλική του ζωή, δεν με αφορά και δεν θα ορίσω εγώ το τι εστι διαστροφή. Εξάλλου πιστεύω ότι τίποτα δεν είναι διεστραμμένο αρκεί να το επιθυμούν και οι δύο. Διαστροφή, κατά πάσαν πιθανότητα, η έλλειψη οποιασδήποτε διαστροφής
Η ομοφυλοφιλία λοιπόν είναι επιλογή και μάλιστα, επειδή, όπως ξέρεις, είμαι καθηγήτρια, πολλά παιδιά, αγόρια κυρίως, ερχονται και μου ανοίγουν την ψυχή τους και πιστεψε με είναι απο τα πιο αγαπημένα μου παιδιά, αιωνιοι φίλοι, και νιώθω το σταυρό που κουβαλάνε και το τεράστιο άγχος τους ότι δεν είναι φυσιολογικοί, ότι είναι ανωμαλοι, ότι είναι άξιοι κάθε τιμωρίας.
Η πείρα μου, μου λέει ότι συνήθως είναι πολύ ευαισθητα αγόρια, που μεγάλωσαν σ΄ένα περιβάλλον με ισχυρό το γυναικείο προτυπο και ανύπαρκτο πατέρα ή μετά απο κάποια συναισθηματική απογοητευση με το αντίθετο φύλο στράφηκαν προς το όμοιο φύλο. Ελάχιστοι είναι οι εκ γενετής ομοφυλοφιλοι (ΧΧΥ).
Πρέπει επισης να σου πω ότι δεν υπάρχει η ίδια αντιμετώπιση απο τα κορίτσια, τα οποια θεωρούν «trendy» oπως μου λένε το να εχουν σεξουαλικές εμπειριες με τις φίλες τους.
Οπως αντίστοιχα πιστεύω ότι αντιμετωπίζει και η ίδια η κοινωνία το θέμα.
Ο άντρας αν παει μια φορά με αντρα, είναι πούστης (θα με κόψει η λογοκρισια…χιιχιχ), η γυναίκα είναι σεξυ, διεξοδική…ε δεν έγινε και τίποτα…»
Εξομολογούμαι ότι μια βαθειά και δυστυχώς ανεκπλήρωτη εφηβική επιθυμία μου, ήταν να γίνω ομοφυλόφιλος.
Ζώντας σε ένα συναισθηματικά και διανοητικά δυσλεκτικό, μικροαστικό περιβάλλον, ανάμεσα σε άνδρες και γυναίκες που θαρρούσαν ότι το αρσενικό πρότυπο είναι ο «Γαμάω και δέρνω», ενώ το θηλυκό αντίστοιχο είναι η καλή οικοκυρά, που κακαρίζει όταν ακούει σόκιν ανέκδοτα, ονειρευόμουνα το πότε θα έρθει η ώρα να ενηλικιωθώ και να γυρίσω να τους πετάξω στα μούτρα ότι είμαι αδέρφω.
Έκαμα μάλιστα και διανοητικές σκηνοθεσίες, βάνοντας με τη φαντασία μου ότι σηκωνόμουνα σε ένα από αυτά τα αφόρητα οικογενειακά τραπέζια, τη στιγμή μάλιστα που ο θείος Μενέλαος αφηγιόταν τα γνωστά του σεξυ ανέκδοτα και διακήρυσσα προς όλους ότι: «από τούδε και στο εξής, θα με αποκαλείται Ρία, εκ του Ελευθερία!»
Μόνο να έβλεπα τις φάτσες τους τη μεγάλη εκείνη ώρα, και δεν ήθελα τίποτες άλλο.
Δυστυχώς, δεν τα κατάφερα.
Με φάγανε οι γυναίκες…
Παρά το εφηβικό μου απωθημένο πάντως δεν τρέφω σήμερα κανενός είδους ζήλεια για τους ομοφυλόφιλους [ούτε καν για τους πούστηδες].
Μπορώ να διαβεβαιώσω τον οποιονδήποτε ψυχίατρο ότι έχω ξεπεράσει τα παιδικά μου τραύματα και πως μερικά από τα ωραιότερα γλέντια μου, τα έχω κάμει σε γκέι μπαρ, όπως ο Αρχάγγελος του Μιχάλη, που παίζεται η ωραιότερη έντεχνη ελληνική μουσική [μετά τις δύο η ώρα τη νύχτα, πέφτουνε και ζεμπεκιές…]
Διότι, για να πούμε και τη μαύρη αλήθεια μας, έχω καταλήξει πως οι πιο αποφασισμένοι κυνηγοί ομοφυλοφίλων κεφαλών, είναι ακριβώς αυτοί/ες που τρέφουν ένα κρυφό και άκρως καυτό φθόνο, για τις γκέι απολαύσεις, που πολύ θα ήθελαν να απολαμβάνουν και οι ίδιοι, αλλά δεν το τολμούν.
Καθότι, από των αρχαιοτάτων χρόνων, συνηθίζουμε να ξορκίζουμε μετά μανίας, ότι ακριβώς λιγουρευόμαστε περισσότερο.
Η ομοφυλοφιλία πάντως, μέχρι τουλάχιστον τα τέλη του 20ου αιώνα, θεωρούνταν επισήμως ως ψυχοσωματική διαταραχή.
Μόλις στην δεκαετία του 1980 το γνωστό εγχειρίδιο ταξινόμησης των ψυχικών διαταραχών, το περίφημο DSM, που εκδίδεται από την Αμερικανική Ψυχιατρική Ενωση, απέσυρε την ομοφυλοφιλία από τις ψυχικές διαταραχές και την τοποθέτησε στις υγιείς επιλογές που δικαιούται να κάμει ο κάθε άνθρωπος για τον εαυτό του.
Ακολούθησε στη δεκαετία του 1990 ο παγκόσμιος οργανισμός υγείας και έκτοτε η επίσημη ψυχιατρική άποψη για τα ομοφυλόφιλα άτομα, είναι ότι ο καθείς δικαιούται να χειριστεί το σώμα του όπως του γουστάρει.
Περί ορέξεως λοιπόν ουδείς λόγος, παρά το γεγονός ότι χιλιάδες ψυχίατροι, ψυχολόγοι και ψυχοθεραπευτές εισπράττουν τσουχτερό αντίτιμο για να «θεραπεύσουν» τους ομοφυλόφιλους πελάτες τους.
Η αντιμετώπιση όμως της ομοφυλοφιλίας ως επιλογής, δεν είναι δυστυχώς κάτι που μπορεί να αποφασιστεί μόνον από τους ψυχιάτρους.
Διότι αν βγεις στον Βοτανικό με ροζ μαντήλι στην αριστερή κωλότσεπη, είναι βέβαιο ότι οι μάγκες εκεί γύρω, θα σου κρεμάσουνε τα κουδούνια.
Η ομοφυλοφιλία ατυχώς συναρτάται άμεσα με το αρνητικό αντίστοιχο της, την ομοφοβία.
Το να γουστάρεις τον έρωτα με το φύλο σου [ή έστω να είσαι υπεράνω φύλου] μπορεί μεν να είναι μια αυστηρά προσωπική σου υπόθεση, στην οποία δεν πέφτει κανενός άλλου λόγος, αλλά το πως θα τη βγάζεις ως ομοφυλόφιλος εξαρτάται στενά από το πώς αντιλαμβάνονται οι γύρω σου τον σεξουαλικό σου προσανατολισμό.
Κι όπως το είχε πει και ο Σαρτρ: «Η κόλαση είναι οι άλλοι…»
Εδώ, ακόμα κι οι λέξεις συνομωτούν για να βγάνουν τα ομοφυλόφιλα άτομα ψυχανώμαλα και προβληματικά.
Διότι, μπορεί εσύ να έχεις το θάρρος να πετάξεις κατάμουτρα στους ομοφοβικούς: «ομοφυλόφιλος είμαι, ρε! Όχι πούστης…» αλλά ακόμα κι η ιδιόλεκτος των ομοφυλοφίλων, τα περίφημα καλλιαρντά, ενοχοποιεί τις λέξεις, προβάλλοντας κατά πάσαν πιθανότητα τις κρυφές ενοχές των ίδιων των ομοφυλοφίλων.
Κι ακούς στα ψωνιστήρια και στα γκέη μπαρ, να σου μιλούν για πουστράδικα για λεσβιάδικα, για πισωγλέντηδες, για καημόπουτσες, για καβλοσλούρπες και για ψωλαρπάχτρες και σου σηκώνεται το φρύδι κάγκελο.
Όχι κυρίες μου [και των δύο φύλων]
Η ομοφυλοφιλία είναι πολύ σοβαρή υπόθεση για να την αφήσουμε στις ξεφωνημένες και στα παρτσακλά.
Ο πολύ καλός φίλος Θοδωρής Βουτσάς, φαίνεται ότι έχει εντοπίσει αυτή τη γελοιότητα των κωμωδιών που στήνονται, δηθεν για την υπερηφανεια των ομοφυλοφιλων.
«Η κατανόηση και η περιγραφή του σεξουαλικού προσανατολισμού είναι νομίζω μια μάχη με τις λέξεις περισσότερο, παρά με κάποιο υπαρκτό δίλημμα. Οι λέξεις που φοράμε, ή που μας φοράνε οι άλλοι, δεν περιγράφουν μόνο πραγματικότητες αλλά τις δημιουργούν. Οι κώδικες για το χυδαίο, το πρόστυχο, το άσεμνο ενσωματώνονται σε λέξεις αμφίσημες δίνοντας ταυτότητες σε ομάδες ανθρώπων. «Πούστης», «αδελφή», «κραγμένη» «λεσβία» «τοιούτοι» ,κοντολογίς αποσυνάγωγοι από τον ίσιο δρόμο της νόμιμης καί παιδοποιητικής οικογένειας όπως την εννοεί το ιερατείο εκκλησίας και εξουσίας, εντάσσονται στα κυκλώματα του κέρδους, μακριά από τις λειτουργίες της υγειούς κοινωνίας. Τό μπορντέλο, ό πελάτης και ό νταβαντζής η τρανσέξουαλ, γεύονται μιά λαθραία ηδονή που δέν είναι ανεκτή μέσα στό σπίτι, όπου υπάρχει ένας καί μόνο τόπος που αναγνωρίζεται για τη σεξουαλικότητα, τη δωμάτιο των γονιών.
Η επιλογή του φύλου του σεξουαλικού συντρόφου θα έπρεπε να είναι ένα απενοχοποιημένο θέμα προσωπικού γούστου και αισθητικής. Όπως για παράδειγμα υπάρχουν αυτοί που λατρεύουν τον μουσακά και εκείνοι που τους αρέσει το παστίτσιο καθώς και πολλοί που τους αρέσουν και τα δύο. Αλλά ενώ είναι αυτονόητο να επιλέγεις κάτι που σου αρέσει για το τραπέζι σου, εκείνο που επιλέγεις για το κρεβάτι σου φαίνεται να κρύβεται σε μια σεμνότυφη συγκρατημένη, υποκριτική σιωπή. Εξ ορισμού πάντα κρύβουμε όσα αισθανόμαστε ότι πρέπει να κρυφτούν: κάτι το κακό, κάτι που προκαλεί ντροπή, τύψεις, ενοχές. Ποτέ δεν κρύβουμε κάτι το καλό. Και δεν είναι μόνο το φύλο του συντρόφου. Η ίδια η ποιότητα της σεξουαλικής ζωής ένα πεδίο όπου παίζεται τό κρυφτούλι των λέξεων. Υπάρχει τεράστια αδιαφάνεια και σε αυτό το εξίσου σημαντικό επίπεδο. Οί λέξεις προφέρονται με υπερβολικούς δισταγμούς και τα πράγματα λέγονται μέσα από φτιασίδια του πολιτικά ορθού.
Μέσα σ’ αυτή την κοινωνική υποκρισία αναπαράγονται ως σεξιστικά, τα κακέκτυπα πρότυπα των φύλων. Τά αγόρια , αναμετρούνται στην μεγάλη καμάρα στο κατούρημα, το πολύ σπέρμα που εκτινάσσεται, το μεγάλο πουλί, τον ξυρισμένο σβέρκο, το τατουάζ στο μπράτσο, τη βαριά φωνή, τη μαγκιά, τις ατσούμπαλες κινήσεις, την αγένεια, τη χωριατιά, τον κυνισμό, την αδιαφορία, που αποτελούν λάθος χαρακτηριστικά των ανδρών. Χαρακτηριστικά που είναι και σε μεγάλο μέρος αταβισμός πρωτόγωνων ανδρικών συμπεριφορών που επιστρέφουν ως συλλεκτικά, ασύμβατα με το σύγχρονο μοντέλο του metrosexual. Για τα κορίτσια το λάθος μοντέλο είναι το σεξιστικό πρότυπο της αγίας (ως μητέρας) και πόρνης (ως ερωμένης) που πρέπει να συνυπάρχουν σε μια μόνιμη εναλλαγή μιξοπαρθενισμού και πουτανιάς, έτοιμο να χτυπήσει τον άντρα εκεί που πονάει. Μητριαρχική καθαριότητα και βρώμικο sex .
Μερικά παιδιά δεν αντέχουν αυτό το στρεβλό μοντέλο. Δεν καταλαβαίνουν γιατί το φύλο να μην είναι εκδήλωση ψυχής και κατάντησε κοινωνική μάσκα. Έχοντας και μια τάση για ανατροπή κάθε πράγματος που θεωρεί νόμιμο μια κοινωνία υποκριτική επιλέγουν ως ένα είδος αντίδρασης. Η κηρονομικότητα από την άλλη, με την έννοια των νόμων του Mendel ΑΑ x αα κλπ δεν έχει αποδειχθεί να σχετίζεται με την ομοφυλοφιλία. Παρ’ όλα αυτά υπάρχουν ενδείξεις πως ένα 10% έχει παράγοντες γονιδιακούς που ίσως κωδικοποιούν μια προδιάθεση. Συνήθως είναι το κακό πατρικό ή μητρικό πρότυπο που καθορίζουν την διάθεση πολλών παιδιών να υιοθετούν χαρακτηριστικά του φύλου που υπερτερεί.
Κανονικότητα εν τέλει θα πει αποδοχή. Θα πρέπει στο όνομα της δικής μας κανονικότητας να δεχτούμε πως κάποιος θέλει να γιορτάσει επειδή είναι gay και να επουλώσει τα πολλαπλά κατάγματα που του προκάλεσε η ομοφοβική κοινωνία. Αυτή η κοινωνία που έχει εκπαιδευτεί να μπερδεύει τη συσκευασία (και μάλιστα μία συγκεκριμένη συσκευασία) με το περιεχόμενο …
Αλλά « the medium is the message». (Herbert Marshall McLuhan).. Το πολύ χρώμα, η κραυγαλέα μέχρι επιθετική εξωστρέφεια, η πρόκληση για την πρόκληση, η πολύ χαρά, και ιδιαίτερα σε gay pride parades πάντα θόλωναν την αντίληψή μου για τα πραγματικά προβλήματα της gay κοινότητας…»
Ομοφυλοφιλία και ομοφοβία
Η «ομοφοβία» ανήκει στο είδος των νεοφανών όρων που, πράγμα σπάνιο, εκφράζει αυτό ακριβώς που λέει.
Ομοφοβικό είναι το άτομο, που καταλήγει να φοβάται το ίδιο του το φύλο.
Η ομοφοβία δεν έχει να κάμει με την λογική και συναισθηματική πεποίθηση ενός ετεροφυλόφιλου ατόμου, ότι ο δικός του σεξουαλικός προσανατολισμός είναι ο μόνος σύμφωνος με τη φύση [αν και αυτό είναι πολύ συζητήσιμο]
Η ομοφοβία είναι ο καθαρός φόβος και η ακόλουθη αμυντική στάση απέναντι σε άτομα του ίδιου φύλου, που εξαιτίας ακριβώς αυτού του φόβου, οι ομοφοβικοί τα αντιμετωπίζουν ως «πιθανούς εισβολείς»
Έχω γνωρίσει πολλά ετεροφυλόφιλα άτομα, που δεν γουστάρουν τους ομοφυλόφιλους, επειδή φρονούν ότι παραβαίνουν τους νόμους του Θεού ή της φύσης, ωστόσο δεν πρόκειται διόλου για ομοφοβικά άτομα. Απλώς προτιμούν την επαφή με τους ομοίους τους, χωρίς να επιτίθενται και χωρίς να κατακρίνουν όσους/ες βλέπουν τον έρωτα αλλιώς.
Η κ. Αννίτα Κοκκίνου, μας δίδει μια πολύ εναργή περιγραφή αυτής της δεκτικής και καλοπροαίρετης στάσης απέναντι στα γκέι άτομα.
«Εχω συναναστραφεί πολλές φορές ανθρώπους που απο επιλογή ή όχι είναι ομοφυλόφιλοι. Γυναικες και ανδρες για μενα δεν εχει διαφορά. Εχει τύχει να συναντησω στην διαδρομή μου ως εκπαιδευτικος ακομη και εφήβους που έδειχναν μια σαφή ροπή προς την ομοφυλοφιλία. Για μενα δεν εχει καμια σημασία το αν προτιμάς το ίδιο η το άλλο φυλο και δεν αντιμετωπίζω διαφορετικά ή ρατσιστικά ποτέ κανεναν. Υπάρχει όμως σαφώς μια συγχυση σχετικά με το αν ειναι επιλογη η ομοφυλοφιλία ή διαστροφη.
Θα προσπαθήσω να εξηγήσω όσο πιο απλά γίνεται τι θεωρώ εγώ διαστροφη στην συγκεκριμένη περιπτωση. Αν καποιος αρέσκεται στην παρέα του ιδιου φυλου μόνο γιατι έτσι αισθάνεται ολοκληρωμένος, συναισθηματικά λιγότερο ευάλωτος, κοινωνικά – στο χώρο που κινείται πάντα – περισσότερο αποδεκτος και μεσα του όλα λειτουργουν άψογα, σαφώς και δεν το θεωρώ διαστροφή.
Αν όμως ένας σύντροφός μου εκδήλωνε την επιθυμία να πάρει το ρόλο της γυναίκας στην ερωτική πράξη, τότε σιγουρα θα το θεωρούσα διαστροφη.
Η επιλογή είναι κατι που μπορεις να το δηλώσεις, όταν είσαι ενήλικας, όταν είσαι εμπειρος και όταν εχεις καταλήξει στο συμπέρασμα πως ολη η δράση σου σεξουαλικά, ερωτικά ή συναισθηματικά, καλυπτεται μόνον έτσι και σε ολοκληρώνει μόνον ‘ετσι, δηλαδη όταν βρισκεσαι με ατομα του ιδιου φυλου.
Διαστροφή θεωρώ πως είναι μονάχα όταν απλά σου αρέσει και έτσι και αλλιώς. Αν και προσωπικά πιστεύω πως ελεύθεροι άνθρωποι είμαστε και ο καθείς την βρίσκει οπως γουστάρει για να το πω και λαικά.
Υπάρχουν άνθρωποι που δεν έχουν επιλέξει να γινουν ομοφυλοφιλοι. Ουτε ανάπτυξαν την τάση αυτη απο μόνοι τους.
Υπάρχουν ένα σωρό άλλα, ψυχολογικά και κοινωνικά αιτια που θα μπορουσαν να οδηγησουν ένα ατομο να ειναι ομοφυλόφιλο.
(Παιδική πορνεια, παιδικη σεξουαλικη κακοποίηση, ενδοοικογενειακή βια απο τον έναν η τον άλλον γονιό ώστε το παιδι -αγορι ή κοριτσι αντίστοιχα- να μισησει το αντιθετο φυλο.)
Δεν υπάρχει τιποτε που να με ενοχλεί και τιποτε που να θαυμάζω συγκεκριμένα στους ομοφυλόφιλους. Θα με ενοχλουσε οτι και στους υπολοιπους. Το ψέμα και υποκρισία και θα θαυμαζα την αυτοθυσία την κοινωνικη προσφορά και την δυναμική και αισιοδοξία τους.
Εχω ατομα στο ευρυτερο οικογενειακο μου περιβάλλον που ειχαν εκδηλώσει την τάση της ομοφυλοφιλίας. Υπάρχουν άτομα στο ευρύτερο κοινωνικο μου περιβάλλον που επισης ειναι ομοφυλόφιλα. Δεν το σκέφτομαι καν. Δεν το βλεπω. Δεν το ειδα ποτε. Συναναστρεφομαι απο πολυ νεα, ατομα που ειχαν απο επιλογή στραφει στην ομοφυλοφιλια και πέθαναν οντας ως το τέλος ομοφυλοφιλοι και ευτυχισμενοι. Εχω και στενότερους φιλους /ες που ειναι ομοφυλόφιλοι. Δεν ενοχληθηκα ποτε.
Οφειλω να διευκρινήσω όμως πως δεν προσπαθησαν ποτε να με εντάξουν στην συνηθειά τους. Δεν ενοχλήθηκα ποτε με τετοιον τροπο. Δεν υπήρξε ποτε ουτε η νυξη για μια «δοκιμη».
Τώρα βέβαια δεν ξέρω, αν θα μπορουσα να ειμαι ψυχραιμη αρκετά αν επροκειτο για το παιδι μου. Να μη πω μεγαλα λογια. Πιστεύω ομως οτι λογω παιδειας και λογω τοποθετησης στο ασυμβατο όλη μου την ζωη, μαλλον θα το αποδεχομουν και θα το σεβομουν θα προσπαθουσα εστω να το κατανοήσω.
Και τέλος, ελπιζω να μην χρειάζεται να σου πω εδώ, πως η ομοφυλοφιλία δεν με αφορά ως σεξουαλική επιλογή.
Ειμαι φανατικη λατρης του φαλλου.
Δεν θα μπορουσα ποτέ να νιωσω ότι νιωθω με εναν αντρα, με μια γυναικα. Λατρεύω τους άντρες, παρόλο που δεν πιστεύω λέξη σας… κι από τις δικές σου μάλιστα, ακόμα περισσοτερο!»
Πολύ σωστά η αγαπημένη μου Ανίτα δεν πιστεύει λέξη από τους άντρες, όταν πρόκειται για ερωτικά ζητήματα.
Διότι το παραμύθι είναι αναγκαία και ικανή συνθήκη του Έρωτος.
Παρά το γεγονός όμως ότι η Ανίτα είναι αποφασισμένη ετεροφυλόφιλη, δεν την ενοχλούν διόλου τα γκέι άτομα και σέβεται τις σεξουαλικές τους επιλογές.
Η ομοφοβία αρχίζει εκεί που τελειώνει ο νους και αρχίζουμε να σκεπτόμαστε με τα πόδια.
Για την ανάπτυξη της ομοφοβίας ακόμα και εως βαθμού υστερίας σε άτομα ή κοινωνικές ομάδες ή ολόκληρους πολιτισμούς, υπάρχουν πολλές ερμηνείες, που συχνά αλληλοεπικαλύπτονται, χωρίς απαραιτήτως η μια να αποκλείει την άλλη.
Μία όψη του φαινομένου, αφορά τα άτομα που συγκλονίζονται από ομοφυλοφιλικές φαντασιώσεις ή επιθυμίες αλλά εγκλωβισμένοι στα ταμπού τους και στα στερεότυπα τους δεν βρίσκουν το θάρρος να το ομολογήσουν ούτε στον εαυτό τους.
Και φυσικά δεν είναι εύκολο να ξεπεράσεις τις φοβίες που σου έχουνε σφηνώσει στον νου, η οικογένεια σου και ο αμεσος συγγενικός περίγυρος.
Θυμάμαι τη μάνα μου να μου λέει με τρόμο: «απ’ το να γίνεις πούστης, καλύτερα το χω να γινεις φονιάς!»
Και βέβαια αν ένα αγόρι μεγαλώνει σε ένα τέτοιο κλίμα, μπορεί κάλλιστα να γίνει φονιάς.
Όχι όμως των αλλωνών – αλλά του εαυτού του.
Η απωθημένη ομοφυλοφιλική επιθυμία μπορεί να προκαλέσει σοβαρότατες ψυχικές διαταραχές, που πιθανόν να στραφούν ενάντια στο εγώ ή ενάντια στον άλλον.
Στη πραγματικότητα, αυτό που οδηγεί τους ομοφυλόφιλους να αναζητήσουν τρόπους για να αλλάξουν τις σεξουαλικές τους προτιμήσεις, δεν είναι το βάρος της ομοφυλοφιλίας τους αλλά η ομοφοβία, που εισπράττουν μέσα στην κοινωνία τους ή στον άμεσο περίγυρο τους.
Σε μια επιστολή του προς αμερικανίδα μαμά, ο Φρόϋντ, ο οποίος σημειωτέον θεωρούσε την ομοφυλοφιλία ως παρέκκλιση από τη υγιή σεξουαλική συμπεριφορά, προσπαθεί να την πείσει ότι ο ομοφυλόφιλος γιος της δεν κάμει τίποτα το επιλήψιμο αλλά αντιθέτως, αν προσπαθούσε να καταπιέσει και να απωθήσει τις σεξουαλικές του προτιμήσεις, ενδεχομένως να αντιμετώπιζε σοβαρά ψυχολογικά προβλήματα.
Προφανώς ο γιος της μαμάς δεν θα είχε κανένα πρόβλημα ως ομοφυλόφιλος, αν η μαμά δεν του φόρτωνε το δικό της άγχος, για ότι θεωρούσε εκείνη ως «θανάσιμη ντροπή του πούστη γιου της»
Στην περίφημο ανάλυση του για τον πρόεδρο Σρέμπερ, ο Ζακ Λακάν συνεχίζει το έργο του Φρόϋντ ερμηνεύοντας τη σχιζοφρένεια του δικαστή, ως αποτέλεσμα της σφοδρότατης εσωτερικής του σύγκρουσης, μεταξύ των προσταγών της κοινωνίας και της απωθημένης ομοφυλοφιλικής του επιθυμίας.
Φαίνεται λοιπόν πως η ομοφυλοφιλία δεν είναι πρόβλημα των ομοφυλοφίλων, οι οποίοι ζουν μια χαρά, εάν και εφόσον αποδεχθούν τη σεξουαλική τους επιλογή αλλά, αντιθέτως είναι πρόβλημα των ομοφοβικών, οι οποίοι φορτώνουν το βάρος των φόβων τους, στους υπόλοιπους.
Μικρή ψυχοπαθολογία της ομοφοβίας
Την ομοφοβία την ανιχνεύουμε είτε σε μαζικό επίπεδο, είτε σε ατομικό. Μια σύντομη ματιά στην ιστορία της ομοφυλοφιλίας [και συνεπώς της ομοφοβίας] δείχνει ότι οι πιο ομοφοβικές κοινωνίες είναι ακριβώς οι κοινωνίες εκείνες στις οποίες εμφανίζονται μεγάλα ποσοστά ομοφυλόφιλων σχέσεων.
Οι νόμοι του Ισλαμ για την τιμωρία των κίναιδων είναι άκρως αυστηροί έως και απάνθρωποι. Ενδεχομένως να έχετε δει και κάποια ανατριχιαστικά βίντεο, όπου λυσσασμένα πλήθη βασανίζουν απάνθρωπα κάποιον ομοφυλόφιλο, πριν να τον κάψουνε ζωντανό.
Κι όμως στις περισσότερες ισλαμικές κοινωνίες η αρσενοκοιτία ανθεί, κυρίως λόγω του αποκλεισμού των γυναικών από τη δημόσια ζωή.
Αρκεί μονάχα να αναφέρω τις αλλαξοκωλιές που γίνονται στα τούρκικα χαμάμ ή στους σιϊτικούς τεκέδες, όπου οι σεξουαλικές σχέσεις μεταξύ ανδρών είναι θεσμισμένο ιστορικά κομμάτι της μύησης των νεοφύτων, όπως μας αποδείχνουν οι μεσαιωνικές περσικές μικρογραφίες και οι αφηγήσεις των τσελεμπήδων, των δερβίσηδων ή των γενιτσάρων, της Οθωμανικής περιόδου.
Αλλά και στον Ελληνορωμαϊκό κόσμο, η αρσενοκοιτία ήταν ιδιαίτερα διαδεδομένη, παρά τις πολύ αυστηρές ποινές που περίμεναν όσους πιανόντουσαν στα πράσα [ή όσους τους ενήγαγαν οι πολιτικοί τους αντίπαλοι]
Ο Πλούταρχος για παράδειγμα, αναφέρει ρητά ότι οι Σπαρτιάτες απέφευγαν τις σεξουαλικές επαφές αλλά αναφέρει επίσης ότι οι 300 Θηβαίοι του Ιερού λόχου, ήταν στην ουσία 150 ζευγάρια εραστών, πράγμα που ενίσχυε την πολεμική τους ισχύ, ακριβώς διότι ο ένας ήταν έτοιμος να πεθάνει για τον άλλον.
Ο Ξενοφών αφηγείται πως ο Σωκράτης μάλωνε τον Κριτία για το ένοχο πάθος του προς τον ωραίο Ευθύδημο, ωστόσο τα σοφά λόγια του Σωκράτη δεν εμπόδιζαν διόλου τον Κριτία να τρίβεται απάνω στον Ευθύδημο «όπως τρίβονται τα γουρουνάκια στις πέτρες!»
Κι αντίστοιχα στη ρωμαϊκή κοινωνία, όπου η αρσενοκοιτία αποκαλούνταν υποτιμητικά: «ελληνικά ήθη», δεν ήταν καθόλου μικρότερη σε έκταση από ότι στην Ελλάδα – μάλιστα υπάρχουν δεδομένα που μας πείθουν πως ήτραν και περισσότερο διαδεδομένη.
Αρκεί μόνο να αναφέρω ότι τον Ιούλιο Καίσαρα, πασίγνωστο bi sexual της εποχής του, τον αποκαλούσαν σκωπτικά: «άνδρα κάθε γυναικός και γυναίκα κάθε ανδρός!»
Και στον Ισλαμικό και στον Ελληνορωμαϊκό κόσμο, οι ποινές για την αρσενοκοιτία ήσαν βαρύτατες και συχνά έφταναν μέχρι τον θάνατο!
Προφανώς, ισχύει αυτό που έλεγε ο μεγάλος Ουίλ Ντυράν, ότι «όσο πιο αυστηροί είναι οι νόμοι μιας κοινωνίας για κάποιο αδίκημα, τόσο πιο εκτεταμένη πρέπει να είναι η τέλεση αυτού του αδικήματος στη συγκεκριμένη κοινωνία…»
Όπου δεν υφίσταται η πράξη, δεν υφίσταται και ο νόμος που την απαγορεύει…
Δεν χρειάζεται βέβαια να πω εδώ, πως όλα όσα αναφέρω για την ιστορία της ομοφυλοφιλίας σε παλαιότερες κοινωνίες αφορούν αποκλειστικά τις σχέσεις μεταξύ ανδρών.
Η θηλυκή πλευρά της ομοφυλοφιλίας, αν και ήταν εξίσου [ή και περισσότερο διαδεδομένη] σπανίως αντιμετωπίστηκε νομικά και σπανιότατα επέφερε το όνειδος ή την κοινωνική κατακραυγή για τις ένοχες.
Προφανώς, επειδή το λεσβιακό σεξ δεν προσβάλει την αρσενική τιμή του συζύγου – για να μην πούμε ότι κατά έναν τρόπο, τη διασφαλίζει.
Σε μαζικό επίπεδο εν ολίγοις, φαίνεται ότι η ομοφοβία αυξάνεται ευθέως ανάλογα με τον βαθμό στον οποίο εκτείνεται, σε μια κοινωνία.
Κάτι ανάλογο συμβαίνει και με ένα είδος ομοφοβίας, που αναπτύσσεται σε ατομικό επίπεδο,
Μία από τις πιο διαδεδομένες μορφές σχεδόν παθολογικής ομοφοβίας ανιχνεύεται ακριβώς σε άτομα που κατατρέχονται από ομοφυλοφιλικές επιθυμίες, τις οποίες όμως έχουν απωθήσει.
Η κινηματογραφική ταινία: «Καλά Χριστούγεννα κ. Λώρενς» αναφέρεται σε αυτό το είδος ομοφοβίας και δείχνει σε ποιο βαθμό συνασθηματικής και νοητικής αλλοίωσης μπορεί να φτάσει ένας άνθρωπος, που δεν είχε ποτέ του την τόλμη να αποδεχτεί και να ικανοποιήσει τις ομοφυλοφιλικές του φαντασιώσεις.
Θυμάμαι πως όταν υπηρετούσα στον ελληνικό στρατό, σε ένα επίλεκτο σώμα όπου σχεδόν όλοι είχαν ξεδιαλεχθεί για την ωραία τους κορμοστασιά και τα γυμνασμένα κορμιά τους, κάποιος από τους καραβανάδες επιλοχίες, καψονάριζε επίμονα έναν πολύ όμορφο νεοσύλλεκτο, σε σημείο που το παιδί είχε αρχίσει να παρουσιάζει έντονους φόβους και διαταραχές στον ύπνο του.
Ρώτησα τον μικρό σε τι είδους καψόνια τον υπέβαλε ο επιλοχίας και διαπίστωσα πως τα περισσότερα είχαν προφανές σεξουαλικό κίνητρο.
Μια φορά μάλιστα τον είχε αναγκάσει να ξεβρακωθεί εντελώς και να σφουγγαρίζει το πάτωμα πεσμένος στα τέσσερα, ενώ ο επιλοχίας στεκότανε πίσω του και έπαιρνε μάτι το κωλαράκι του.
Το πιο παράξενο ήταν ότι το αγόρι αυτό, ενώ έτρεμε μόλις έβλεπε μπροστά του τον επιλοχία, δεν είχε να πει την πιο ελάχιστη κακολογία εις βάρος του. Αντιθέτως, όποτε τονε φώναζε για να τον καψονάρει, έσκυβε το κεφάλι και πήγαινε προθυμότατα.
Είχα πάει στρατό σχετικά μεγάλος στην ηλικία, λόγω σπουδών και είχα μάθει να διακρίνω πια, αυτές τις ανομολόγητες ορέξεις μεταξύ αγοριών – άλλωστε και ο επιλοχίας δεν ήταν παρά ένα εικοσιπεντάχρονο αγόρι.
Τον έπιασα λοιπόν έξω από το στρατόπεδο και του εξηγήθηκα Φροϋδικά.
Του είχα πει θυμάμαι, χωρίς περιστροφές, ότι και το στραβάδι τον γούσταρε κι ότι θα ήτανε πολύ καλύτερο και για τους δυο τους να κάνανε αληθινό σεξ, παρά να γαμάει τον μικρό στα καψόνια.
Ο καραβανάς είχε βάνει τα κλάματα!
Δεν νομίζω βέβαια ότι κατάφεραν κι οι δυο τους να ξεπεράσουν τα ταμπού τους και να απολαύσουν ένα υγβιές ομοφυλοφιλικό σεξ αλλά τουλάχιστον ο επιλοχίας σταμάτησε τα καψόνια και ο νεοσύλλεκτος ξαναβρήκε τον ήσυχο ύπνο του.
Κι οι δυο τους διατράνωναν εις πάσαν ευκαιρίαν την απέχθεια τους για τους «πούστηδες!»
Αν και η ομοφοβία ως αμυντική στάση απέναντι στην απωθημένη ομοφυλοφιλική επιθυμία είναι αρκετά διαδεδομένη, δεν νομίζω ότι αποτελεί το μοναδικό είδος ομοφοβίας.
Φρονώ ότι η πιο συχνή μορφή ομοφοβίας που παρουσιάζεται τουλαχιστον στις δικες μας κοινωνιες των μαζων, συναρτάται απολύτως με την κρίση ταυτότητας του σύγχρονου ανθρώπου.
Ομοφυλόφιλοι υπήρχαν και θα υπάρχουν σε κάθε κοινωνία, ακόμα-ακόμα και στις κοινωνίες των ζώων. Ωστόσο ελάχιστες είναι οι κοινωνίες, όπου οι ίδιοι οι ομοφυλόφιλοι διαφορίζονται από τους άλλους, αναπτύσσοντας μια ιδιάζουσα κουλτούρα και μια ιδιόλεκτο, που φανερώνουν την αγωνία να αποκτήσουν μια ιδιαίτερη ταυτότητα ως γκέι άτομα ή ως Λ.Ο.Α.Τ. προσωπικότητες, που είναι η πιο μοντέρνα ονομασία για τους ομοφυλόφιλους και τις ομοφυλόφιλες.
Η ανάγκη των ομοφυλόφιλων να ενταχθούν σε μια συνεκτική ομάδα, που θα τους εφοδιάσει με ένα δανεικό Εγώ, συναρτάται άμεσα με την αντίστοιχη ανάγκη των «φυσιολογικών» να περιχαρακωθούν γύρω από το δικό τους δανεικό Εγώ, που κομμάτι του είναι και ο αυτοπροσδιορισμός βάσει των κοινωνικών στερεοτύπων των φύλων.
Οι κοινωνίες των μαζών αφήνουν έκθετα τα άτομα μπροστά στον αρχαίο τρόμο της ύπαρξης.
Η απαξίωση των παραδοσιακών αξιακών κωδίκων, ο θάνατος του Θεού, της πατρίδας ή της οικογένειας και η αντικατάσταση τους με μαζικά τηλεοπτικά πρότυπα, δεν είναι δυνατόν να δώσει ικανοποιητικές απαντήσεις στο θανάσιμο ερώτημα του «Ποιος είμαι».
Στις κοινωνίες των μαζών, οι αποπροσωποποιημένοι άνθρωποι, αναζητούν εναγωνίως ένα πρόσωπο. Τα κοινωνικά [ή τηλεοπτικά] στερεότυπα των φύλων, καλύπτουν ένα μέρος του υπαρξιακού κενού, προσδίδοντας μια σαφή και αναγνωρίσιμη ταυτότητα.
Το να είσαι straight ή γκέι είναι προτιμότερο από το να μην είσαι τίποτα!
Τα gay pride, οι παρελάσεις των παρτσακλών, τα καλιαρντά ή τα hapenings των τρανσεξουαλ, είναι το μαζικό αντίστοιχο των ματσό, των αρχιδάτων και των πολιτικοποιημένων ομοφοβικών, που χτίζουν την προσωπική τους ταυτότητα, μεσα από τις φόρμες του μαζικού θεάματος.
Όλα αυτά τα τουριστικά σούρτα φέρτα, με ξεφωνημένες που χορεύουν ημίγυμνες σάμπα και συναγωνίζονται στο ποια θα σοφιστεί να πράξει τη μεγαλύτερη κακογουστιά, δεν κάνουν άλλο από το να προσβάλλουν την ίδια την έννοια της ομοφυλοφιλίας.
Οι ομοφυλόφιλοι σπανίως ταυτίζονται με το κιτσαριό των κρατικοδίαιτων ΜΚΟ, που αναλαμβάνουν την ολομέτωπη επίθεση κατά του έρωτα και του καλού γούστου, στα λογής-λογής πανηγυράκια των αριστερών δημάρχων.
Για μια ερμηνεία της ομοφυλοφιλίας
Προφανώς, αν οι ψυχολόγοι, οι ψυχίατροι ή οι βιοψυχολόγοι είχανε πραγματικά πειστεί ότι η ομοφυλοφιλία είναι επιλογή, δεν θα υπήρχε και κανένας λόγος να την ερμηνεύσουν, τουλάχιστον βάσει κάποιων «διαφορών» ή γενετικών μεταλλαγών.
Το πιθανότερο είναι ότι η ομοφυλοφιλία, ως «διαφορετικότητα» δεν θα πάψει να απασχολεί τον ανθρώπινο νου.
Η κ. Ιωάννα Νικίου, συμφωνεί με την άποψη των βιοψυχολόγων, ότι η ομοφυλοφιλία είναι ένα γενετικό γνώρισμα.
«Διαστροφή δεν είναι σίγουρα, η ομοφυλοφιλία. Δεν θα το έλεγα ποτέ κάτι τέτοιο. Διαστροφή θα θεωρούσα την παιδεραστία ή την κτηνοβασία αλλά όχι την ομοφυλοφιλία. Δεν ξέρω αν μπορεί να θεωρηθεί συνειδητή επιλογή, περισσότερο θα θεωρούσα την ομοφυλοφιλία ως γεννετικό γνώρισμα.
Πιστεύω δηλαδή ότι αυτά τα άτομα γεννιούνται έτσι, προυπάρχει δηλαδή μέσα τους, άσχετα αν εκδηλώνεται ή γίνεται συνειδητή επιλογή σε κάποια φάση της ζωής τους. Ομοφυλοφιλία υπήρχε πάντα στην ανθρώπινη ιστορία, δεν είναι ένα νέο φρούτο, αν και δεν μπορώ να μην παρατηρήσω ότι προβάλλεται πολύ στην εποχή μας ως μόδα και ως πρότυπο φευγάτο και ψαγμένο.
Δεν θεωρώ ότι τα ομοφυλόφιλα άτομα παρουσιάζουν κάποιες ιδιαίτερες διαφορές από τους straight ανθρώπους. Υπάρχει βέβαια η άποψη που λέει ότι θεωρούνται πιο καλλιτεχνικές φύσεις. Δεν με βρίσκει σύμφωνη αν και υπάρχει πλήθος ομοφυλόφιλων ανθρώπων της τέχνης. Δεν νομίζω όμως ότι πολλοί απ’ αυτούς υπήρξαν σπουδαίοι καλλιτέχνες επειδή ακριβώς ήταν ομοφυλόφιλοι. Ο Καβάφης π.χ θα ήταν το ίδιο σπουδαίος ποιητής είτε ήταν ομοφυλόφιλος είτε όχι. Τώρα αν με ενοχλεί κάτι στους ομοφυλόφιλους; όχι δεν θα το έλεγα , τουλάχιστον για όσους γνωρίζω στο περιβάλλον μου.
Τώρα, για να είμαι ειλικρινής δεν μου έχει τύχει παράδειγμα ομοφυλοφιλίας στο πολύ κοντινό μου περιβάλλον. Δεν νομίζω όμως ότι θα με ενοχλούσε κάτι τέτοιο…. αυτούς που αγαπάς πρέπει να τους δέχεσαι όπως είναι. Φαντάζομαι ότι θα το δεχόμουν ως κάτι φυσικό.
Στο ευρύτερο περιβάλλον μου έχω συναντήσει πολλές φορές ομοφυλόφιλα άτομα, μια χαρά κάναμε παρέα μαζί γιατί να έχω θέμα μαζί τους. Ακόμη και εδώ στο fb έχω συναντήσει άτομα με ομοφυλοφικές προτιμήσεις, μια χαρά διαδικτυακή παρέα κάνουμε. Το τι κάνει ο καθένας στο κρεβάτι του είναι δικός του λογαριασμός.
Αυτά ….δεν ξέρω αν βοήθησα… για να είμαι ειλικρινής δεν το έχω ψάξει και πολύ με το θέμα…»
Τα ίδια πάνω-κάτω πιστεύει και η κ, Αγγέλα Σταυρουλάκου, που αποδίδει την ομοφυλοφιλία σε εγγενή χαρακτηριστικά.
«Η ομοφυλοφιλία δεν είναι ούτε επιλογή ούτε διαστροφή.
Επιλογή δεν είναι διότι δεν είναι κάτι που επιλέγεις, γεννιέσαι με αυτό. Είναι όπως οι αριστερόχειρες, δεν επιλέγουν να είναι το αριστερό το δυνατό τοπυς χέρι. Μάλιστα είχα διαβάσει ότι στατιστικά τόσο οι ομοφυλόφιλοι όσο και οι αριστερόχειρες αποτελούν το 10% ή το 12% (δεν θυμάμαι το ακριβές νούμερο) της κοινωνίας.
Για τον ίδιο λόγο ακριβώς δεν αποτελεί και διαστροφή. Εφόσον είναι μέσα στην φύση των πραγμάτων, δεν είναι κάτι παρά φύσει.
Επιλογή ίσως να αποτελεί για ορισμένους να το δηλώσουν, να μην κρατούν κρυφή την ομοφιλοφιλία τους, όπως ίσως κάνουν ακόμα αρκετοί από φόβο.
Οι περισσότεροι ομοφυλόφιλοι έχουν αυξημένη ευαισθησία, πράγμα καλό. Από την άλλη έχουν και περισσότερα νεύρα, πράγμα κακό. Και τα δύο απορρέουν από την θέση τους μέσα στην κοινωνία. Όταν από μικρό σε κοροϊδεύουν, σε μειώνουν, σε πλήτουν, τότε από την μια ευαισθητοποιείσαι περισσότερο στα διάφορα τεκταινόμενα, από την άλλη όμως συχνά φθάνεις σε παροξυσμούς και υστερίες.
Αυτό που ιδιαίτερα θαυμάζω σε αυτούς είναι η κατανόηση που έχουν για τα ανθρώπινα συναισθήματα, λογικό κι επόμενο, εφόσον οι ίδιοι υφίστανται διάφορες δοκιμασίες.
Τώρα βέβαια θα με στενοχωρούσε αν μάθαινα ότι κάποιο συγγενικό μου πρόσωπο είναι ομοφυλόφιλος, διότι θα αναλογιζόμουν αμέσως τι κουπί θα είχε να τραβήξει αυτός ο άνθρωπος στην ζωή του, τι θα υπέφερε ως ανήκων σε μειονότητα, με τι προκαταλήψεις θα είχε να παλέψει, τι προσβολές ευθείες ή πλάγιες θα είχε να υποστεί.
Επίσης στον ερωτικό τομέα, εδώ εμείς οι ετεροφυλόφιλοι και τα βρίσκουμε σκούρα, πόσο μάλλον ένας ομοφυλόφιλος.
Αλλά δεν θα άλλαζε η στάση μου απέναντί του. Εμμέσως πλην σαφώς θα του έδειχνα πως είμαι με το μέρος του. Δεν είναι ντροπή να είσαι ομοφυλόφιλος, ντροπή είναι να είσαι κακός άνθρωπος…»
«…Οι μελέτες για την ομοφυλοφιλία παρουσιάζουν δυσκολία στην κατάταξη των ατόμων ως έχοντα τα γνωρίσματα που χαρακτηρίζουν τους ομοφυλόφιλους. Οι ερευνητές θα πρέπει να αποφασίσουν εάν θα στηριχθούν στη συχνότητα της ομοφυλοφιλικής συμπεριφοράς, στην ηλικία στην οποία άρχισε ή στην παρουσία των ομοφυλοφιλικών φαντασιώσεων. Το πρόβλημα γίνεται δυσκολότερο επειδή πολλοί άνθρωποι είναι απρόθυμοι να αναγνωρίσουν το σεξουαλικό προσανατολισμό τους (Billings & Beckwith, 1993).
- δομικές μετρήσεις του εγκεφάλου
- των γενετικών δεδομένων
- των οικογενειακών τάσεων και
- των ανατομικών ομοιοτήτων.
Φρονώ ότι οι βιοψυχικές έρευνες για την ομοφυλοφιλία, θα συνεχίσουν να γίνονται, όσο τουλάχιστον θα υπάρχουν πανεπιστήμια και ερευνητές που θα πληρώνονται για να τις διεξάγουν…
Πολύ αμφιβάλω ωστόσο για το αν η ομοφυλοφιλική επιθυμία [ή και οποιοδήποτε ψυχικό φαινόμενο] μπορεί να ερμηνευθεί στη βάση της βιολογίας. Κι όχι μόνο επειδή είναι πολύ πιθανόν κάποια ψυχικά φαινόμενα να σχετίζονται με κοινωνικούς, ιστορικούς ή περιβαλλοντικούς παράγοντες αλλά επειδή οι ανθρώπινες συμπεριφορές, θα υπερβαίνουν πάντα τη βιολογική ερμηνεία τους.
Ο άνθρωπος είναι το μόνο ον που θέτει το θεμελιώδες οντολογικό ερώτημα: «Γιατί να υπάρχουν τα όντα και όχι το τίποτα» βάζοντας ευθυς εξαρχής μια διαχωριστική γραμμη ανάμεσα σε όλα τα άλλα ζωντανά όντα, που αντιλαμβάνονται τον εαυτό τους μόνον στη βιολογική βάση του «Είναι επειδή είναι» και της ανθρώπινης υπόστασης, που αντιλαμβάνεται τον εαυτό της, βάσει του: «Είμαι επειδή κάποιος λόγος υπάρχει για να είμαι»
Η ομοφυλοφιλία δεν αφορά κάποιου είδους νευροχημική ιδαιτερότητα. Αν ήταν έτσι δεν θα υπήρχαν οι αμφιφυλόφιλοι και δεν θα υπήρχε καν η έννοια της φαντασίωσης.
Τα όντα που λειτουργούν αποκλειστικά βάσει των βιολογικών ενστίκτων τους, συνάπτουν μεν ομοφυλοφιλικές σχέσεις αλλά δεν τις φαντασιώνονται!
Αντιθέτως οι άνθρωποι, ακόμα και αν ζουν μια εντελώς ετεροφυλόφιλη ζωή, πολύ συχνά φαντασιώνονται ομοφυλοφιλικούς έρωτες, χωρίς αυτό να σημαίνει ότι κάτι αρχίζει να «στρίβει» στην ψυχοσωματική τους συγκρότηση.
Αν λοιπόν καιγόμαστε για μια ερμηνεία της ομοφυλοφιλίας, δεν θα πρέπει να περιοριστούμε στην «επιστημονική» και βιοφυσική της ανάλυση.
Μια ιδέα που με απασχολεί εδώ και καρό, χωρίς όμως να την έχω επεξεργαστεί όσο θα το ήθελα, είναι η κρυφή σχέση της ομοφυλοφιλικής επιθυμίας, με την υπαρξιακή αγωνία του ατόμου και τον πόθο να διευρύνει τον πνευματικό του ορίζοντα.
Είναι γνωστό ότι ο Πλάτων ομιλούσε για τον «Θείο Έρωτα» εστιάζοντας την αναζήτηση του σε ομόφυλα άτομα, ενώ παράλληλα έδειχνε να αποκλείει τη σωματική επαφή.
Ο Λεονάρντο επίσης, ζωγράφιζε τα θεσπέσια πρόσωπα των αγγέλων του χωρίς απαραιτήτως να ολοκληρώνει σαρκικά τον έρωτα του, για τα όμορφα νεαρά αγόρια, που χρησιμοποιούσε ως μοντέλα του, μιας και οι κακες γλωσσες της; εποχης λεγουν πως για μεγαλο διαστημα της ζωης του ηταν σεξουαλικά ανίκανος.
Σε πολλούς επίσης στοχαστές και καλλιτέχνες, η ομοφυλοφιλική επιθυμία φαίνεται να κατέχει και μια άλλη διάσταση, πλην της σωματικής ηδονής.
Η ίδια «θεοποίηση» του Έρωτα συμβαίνει ασφαλώς και με την ετερόφυλη επιλογή, με ακραίο [και ίσως ελαφρώς χυδαίο] όριο της, τις καθ’ υπερβολήν εξιδανικεύσεις του ρομαντισμού.
Και στις δύο περιπτώσεις, αναδύεται πιθανόν η βαθύτερη απιθυμία του αγωνιώντος προσώπου, να εξαρθεί σε ένα είδος Ερωτα, που θα υπερβαίνει την απλή ικανοποίηση του γενετήσιου ένστικτου.
Αν δεχτούμε ότι ο άνθρωπος είναι το ον που θέτει ερωτήματα, τότε η ομοφυλοφιλική φαντασίωση αλλά και η πραγματοποίηση της, μπορούν να αναχθούν στην βαθύτερη επιθυμία του ανθρώπου για το Ερωτάν, μέσω του ίδιου του σώματος του.
Ο αρχαίος αγώνας κατά του πόνου, της άγνοιας, της δεισιδαιμονίας, του τρόμου και των τυφλών φυσικών δυνάμεων, ενδεχομένως να βρίσκει μέσω της ομοφυλόφιλης φαντασίωσης άλλον έναν δρόμο προς την υπέρβαση της φυσικής αναγκαιότητας.
Εν ολίγοις, η ομοφυλοφιλική φαντασίωση ίσως είναι ένας τρόπος, να ξεπερνάμε τα όρια που θέτει η βιολογική μας υπόσταση και να διανοιγόμαστε στο επέκεινα του καθ’ Εικόναν και Ομοίωσιν.
Ένας μοναχικός και δύσβατος δρόμος, για να θέτουμε ερωτήματα στο Αιώνιο, αφήνοντας πίσω μας τις θλιβερές βεβαιότητες της θνητής και φθαρτής υλικής μας πλευράς.
Αυτή την άισθηση του, απαλλαγμενου απο το ενστικτο της αναπαραγωγής, Θείου έρωτα, απηχούν τα ποιήματα του Τζελαλαντίν Ρουμί.
Ο Ρουμί, ως γνωστόν, ήταν ο ιδρυτής των μεβλεβήδων σούφι, που σημερα ειναι κυρίως γνωστοί ως οι περιστρεφόμενοι δερβίσηδες. Δεν αρνήθηκε τη σαρκική πλευρά του έρωτα, αντιθέτως μάλιστα, ωστόσο στα ποιήματα του, που απευθύνονται στον νεαρό ερωμένο του, προβάλλει με αξεπέραστη τρυφερότητα, την ιδέα μιας ολοκληρωτικής ένωσης, που ξεπερνά κατά πολύ τα γήινα όρια του βιολογικού φύλου και του γενετήσιου ένστικτου.
Παρόμοια εικόνα του Έρωτα, εκμαιεύουμε και στην ένωση των αντιθέτων, του Γιν και του Γιανγκ ή του Λίγκαμ και του Γιόνι ή του Φαλλού και του Αιδοίου, των πιο αρχαίων δηλαδή κοσμοθεωριών της ανθρωπότητας.
Κατ’ αυτή την έννοια, η συνύπαρξη αρσενικού και θηλυκού μέσα στο ίδιο άτομο, πιθανόν να γεννά την ομοφυλοφιλική φαντασίωση, ως ανάμνηση εκείνης της μακάριας κατάστασης του όντος, όπου αρσενικό και θηλυκό ήσαν μία και αδιαίρετη οντότητα…
alalum 